Бир кеча

Ўн тўрт аср аввал, худди шундай тун эди,

Қумдан ойнинг ўн тўртидай бир етим чиқиб келди.

Лекин бу не хусронки, ҳис этмадилар кўзлар,

Ҳолбуки, неча минг йилдир, уни кутган эдилар.

Қаердан кўра билсин; кўролмасдилар, табиий,

Туйқус пайдо бўлган, гўё чеккадаги ер эди.

Маъмураи дунё ва у зуҳур этган замон

Буҳронлар ичида − бугундан баттар эди.

У башар йиртқичликда сиртлонлардан ўтарди,

Тишсизми, уни шу заҳоти қардошлари ер эди!

Бузғунчилик қоплаганди бутун замин уфқини,

Солғин* эди бутун шарқни йиққан тафриқа** дарди.

Улғайиб, қирқ ёшига тўлган эди ҳам етим,