Абу Омир ал-Фосиқ
Ибн Исҳоқ: менга Осим ибн Умар ибн Қатода айтиб бердики, Бани Дубайъа уруғидан бўлган Абду Амр ибн Сайфий ибн Молик ибн ан-Нўъмон Авс қабиласидан бўлган элликта ёш йигитлар билан Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан узоқлашиб Маккага кетиб қолганди. Баъзиларнинг айтишича, уларнинг сони ўн беш киши бўлган. У қурайшликларга ўз қавмига рўбарў бўлганда ҳеч ким унга қаршилик қилмаслигига ваъда бериб юрган эди. Икки гуруҳ тўқнаш келганда, биринчи сафда ҳабашлар ва Макка аҳолисининг қуллари билан у ҳам бор эди. У: «Эй авсликлар! Мен Абу Омирман» – деди. Авсликлар: «Аллоҳ сени кўз неъматидан жудо қилсин, эй фосиқ!» – дейишди. Абу Омирни жоҳилият даврида «роҳиб» деб аташарди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга «фосиқ» деб ном берганлар. Уларнинг рад жавобини эшитгач: «Мендан сўнг қавмимга ёмонлик етибди» – деди. Сўнг уларга қарши қаттиқ жанг қилди ва уларга тош отди.
