Абу Суфён одамларни қайтишга чорлаши

Сўнгра Абу Суфён: «Эй қурайшликлар! Аллоҳга қасамки, сизлар доимий яшаш жойида эмассиз, отлар ва туялар ҳалок бўлмоқда. Бани Қурайза бизга хилоф қилди, улардан нохуш хабар келди. Кўриб тур­ганингиздек, қаттиқ шамолга мубтало бўлдик. Бизнинг на қозонимиз тинч турибди, на оловимиз ёнмоқда ва на чодиримиз турибди. Бу ер­дан қайтинг, мен ҳам бу ердан қайтяпман», – деди. Сўнг туясининг олдига борди, туя боғланган эди. У туяга ўтириб, бир зарба урган эди, туя сакраб турди. Аллоҳга қасамки, у туясини тик турганидан кейин­гина бўшатди. Агар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга: «Олдимга келгунингча бирор иш қилма!» – демаганларида, камондан ўқ отиб уни ўлдирган бўлардим», – деди.

Ҳузайфа деди: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига қайтиб келга­нимда, у Зот аёлларидан бирининг кийимини устларига ёпиб намоз ўқиётган эдилар. Мени кўрганларида ёнларига тортиб, кўйлакнинг бир тарафини устимга ташладилар. Сўнг рукуъ ва сажда қилиб, салом бердилар. Кейин мен у Зотга хабарни етказдим. Қурайшнинг қилган ишини эшитгач, ғатафонликлар ҳам ўз ўлкаларига қайтиб кетишди.