Абу Суфён ва Ҳинднинг Қурайшни урушга тарғиб қилишлари

Ибн Исҳоқ: Абу Суфён Бани Абдуддор уруғидан бўлган туғдорларни урушга тарғиб қилиб: «Эй Бани Абдуддор, Бадр куни бизнинг байроғимизни сиз тутган эдингиз ва бизга қандай зарар етга­нини биласиз. Одамларга зарар байроқлари томонидан келади. Агар байроқ йўқ бўлса, улар ҳам йўқ бўладилар. Сиз байроғимизни ҳимоя қиласиз ёки биз сизни бундай масъулиятдан озод қиламиз!» – деди. Улар Абу Суфёнга ташланишди ва дўқ-пўписа қилиб: «Биз сенга байроғимизни бериб қўяйликми?! Эртага душман билан рўбарў кел­ганимизда қўлимиздан нима келишини кўрасан!» – дейишди. Абу Су­фён айнан шуни хоҳлаган эди.

Одамлар тўқнашиб, бир-бирларига яқинлашганида, Ҳинд бинт Утба бирга келган аёллар билан одамларнинг орқаларида туриб, доира чалиб, уларни жангга тарғиб қилишди. Ҳинд шундай шеър ўқиди:

Эй Абдуддор ўғиллари!

Эй орқа тараф ҳимоячилари!

Ўткир қиличлар ила уринг!

Яна бошқа шеъри:

Олға борсангиз агар, қучоқлаймиз,

Ёстиқларни тўшаймиз!

Чекинсангиз ортга агар, айриламиз,

Севмаганнинг фироқидек!

Ибн Ҳишом: Уҳуд куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларининг шио­ри «Эй Аллоҳ, уларни ўлдир! Уларни ўлдир!» сўзи бўлган.

Ибн Исҳоқ: Одамлар жанг қила бошладилар. Уруш ниҳоятда қизиди. Абу Дужона шиддатли жанг қилиб, душман сафларининг ичига кириб кетди.

Ибн Ҳишом: Менга илм аҳлидан бўлган бир қанча кишининг ай­тиб беришича, Зубайр ибн ал-Аввом деди: «Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан қилични сўрадим, у Зот менга бермай Абу Дужонага берганла­рида, ўзимга-ўзим: «Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг аммалари Софиянинг ўғли бўлсам, Қурайшдан бўлсам, у Зотнинг олдига Абу Ду­жонадан олдин келиб сўраган бўлсам, қилични менга бермай унга бердилар. Аллоҳга қасамки, Абу Дужона нима қила олишини ҳали кўраман!» – дедим ва унга эргашдим. Абу Дужона ўзининг қизил боғичини чиқариб, бошига ўраб олди. Ансорлар: «Абу Дужона ўлим боғичини чиқарди», – дейишди. Ансорлар Абу Дужона боғични бо­шига ўраганида шундай дер эдилар. Абу Дужона жангга кираркан, шундай шеър ўқиди:

Аҳдлашди дўстим мен-ла,

Тоғ этаги, хурмо ёнида.

Тушмасимга ҳеч бир замон кишанларга,

Аллоҳ ва Расулининг қиличи ила,

Урушдан асло тўхтамасликка.

Абу дужона кимга дуч келса, албатта, уни ўлдирар эди. Муш­риклар ичида бир киши ичимиздаги бирор жароҳатланган киши­ни кўрса, ўлдирарди. Абу Дужона билан ўша мушрик бир-бирига яқинлаша бошлади. Мен Аллоҳга дуо қилиб, уларни бир-бирига рўбарў қилишини сўрадим. Улар тўқнашиб, бир-бирига зарба бериш­ди. мушрик Абу Дужонага зарба берганида, у ўзини қалқони билан ҳимоя қилди. Мушрикнинг қиличи қалқонга ботиб қолди. Абу Ду­жона зарба бериб, уни ўлдирди. Сўнг Абу Дужона ўз қиличини Ҳинд бинт Утбанинг бўйнига олиб бориб, қайтариб олганини кўрдим. Мен: «Аллоҳ ва унинг Расули билувчироқдир», – дедим.

Ибн Исҳоқ: Абу Дужона Симок ибн Хараша шундай деганди: «Мен одамларни жангга қаттиқ ташвиқ қилаётган бир инсонни кўрдим ва унга яқинлашдим. Унга зарба бериш учун қиличимни кўтарганимда, дод-фарёд солди, қарасам, аёл киши экан. Шунда мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қиличларининг ҳурматини жойига қўйдим ва у билан аёл ки­шига зарба бермадим».