Муборак киши

Бу сафар чоғида Умму Маъбад Ҳузоъиянинг чодирига тушдилар. Унинг ёнида заифлигидан сурув билан яйловга кета олмаган бир қўйи бор эди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Бисмиллаҳир роҳманир роҳим, дея қўйнинг елинини силадилар. Дуо қабул қилиниб қўй сут берди. Расулуллоҳ у сутдан ўзлари ичдилар ҳамда ҳамроҳларига бердилар. Яна ҳамроҳларидан сўнг ўзлари ичдилар. Иккинчи даъфа соғиб идишни тўлдирдилар. Абу Маъбад чодирига қайтиб келиб, нималар бўлганлигини сўради. Хотини Умму Маъбад, айтарли бир нарса бўлмаганини, муборак бир кишининг чодирларига тушганини сўйлаб, Расулуллоҳнинг васфларини гўзал бир тарзда баён қилиб берди. Абу Маъбад: «Менимча, у одамлар Қурайш излаб юрган кишилар бўлса керак»,− деди. Йўл кўрсатувчи, икки ҳамроҳи билан ниҳоят Қубога етиб келди. Қубо Мадина атрофидаги бир қишлоқ эди. Рабиъул аввал ойининг ўн иккинчисида, душанба куни у ерга етиб боришганди. Бу кун кейинчалик Ислом ҳисоб тарихининг (ҳижрийнинг) бошланиши ўлароқ қабул қилинди.