Биринчи асирлар
Осмондан ёмғир ёғиб турар эди. Ўша кечаси Абу Ясар Убайда ибн Саъид ибн Осснинг қулини олиб келди. Мунаббиҳ ибн Ҳажжож қули билан Умайя ибн Халафнинг қули мусулмон бўлдилар. Асирларни Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келтиришганида, у Зот намоз ўқиётган эдилар. Улар: «Биз Қурайшнинг мешкобчиларимиз, бизни сув олиб келишга юборишган эди», дедилар. Сўроқ қилаётганлар бу гапга ишонмай, ура кетишди. «Биз Абу Суфённинг одамларимиз, унинг карвонида эдик», деган эдилар, урушдан тўхташди. Расулуллоҳ намозни тугатиб салом бердилар-да: «Агар сизга тўғрисини айтишса, урасизлар, ёлғон гапиришса, тўхтайсизлар-а?!» деб асирларга қарата савол бера бошладилар. Мешкобчилар у Зот соллаллоҳу алайҳи васалламга Қурайш ушбу тепаликнинг ортида эканини, ҳар куни тўққиз-ўнта туя сўяётганларини, Маккадан кимлар чиққанини айтиб беришди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Уларнинг сони минг билан тўққиз юз орасида экан. Мана, Макка ўзининг жигаргўшаларини сизга қарши юборибди», дея вазиятга баҳо бердилар.
