Робиъул-аввал ойининг 27-куни
- Ҳижрий 469-йил 27-робиъул-аввал куни (милодий 1076-йил 30-октябр) Андалуснинг энг буюк тарихчиси ва “Ал-муқтабис мин анба аҳлил-андалус”, “Ал-матин” китоби муаллифи Абу Марвон ибн Ҳайён ибн Халаф ибн Ҳусайн вафот этди.
- Ҳижрий 699-йил 27-робиъул-аввал куни (милодий 1299-йил 22-декабр) Илхония давлати султони Маҳмуд Ғозон билан Мамолик давлати султони Носир Қоловон ўртасида Ҳимснинг шарқий қисми “Маржул-муруж” деган жойда жанг бўлиб ўтди. Бу жангда Ғозон жангчиларининг қўли баланд келди ва сон жиҳатдан кўплиги сабаб, султон Носир жангчиларини ер тишлатди.
- Ҳижрий 1304-йил 27-робиъул-аввал куни (милодий 1886-йил 25-декабр) Мисрда катта ислоҳотлар олиб борган, хусусан аёлларнинг исломий таълим тарбиясига катта ҳисса қўшган ёзувчи адабиётшунос олима Малик Ҳафний Носиф хоним таваллуд топди.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг оғиз сувлари ва тупуклари
ҳам барака эди. Саҳобаи киромлар уни ҳам муборак санар эдилар. Бирорта
фарзанд туғилса, дарҳол Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳузури
муборакларига олиб боришар, у зоти бобаракотга ном қўйдириб, боланинг
танглайини кўтартиришар эди. Буни улар баракот санаганлари учун қилишар эди.
Абдуллоҳ ибн аз-Зубайр разийаллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва
саллам Мадинага борганларидан кейин биринчи туғилган фар занд бўлганлар.
Қубода у зотнинг ҳузурига келтиришганида, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва
саллам унинг танглайини кўтарганлар, хурмони оғизлари билан чайнаб -эзиб,
унинг оғзига солганлар, табаррук сифатида оғзига туфлаганлар.
َّ
“Сўнгра унинг оғзига туфладилар. Унинг қорнига кирган биринчи нарса
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг оғиз сувлари эди” (Бухорий, 5/3909;
7/5469; Муслим, 3/2146).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг тупукларини саҳобалар
олиб, табаррук қилиб юзларига ва баданларига суртар эдилар. Имом Бухорий
раҳимаҳуллоҳ ривоят қиладилар:
“Аллоҳга қасамки, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам туфласалар,
бирор кишининг кафтига тушар, у эса уни олиб ўз юзига ва баданига суртар эди”
(Бухорий, 3/2732).
Ҳадиси шарифдан шу нарса маълум бўладики, саҳобалар ул зоти
шарифнинг тупукларини ҳам ерга тушишини исташмас эдилар, дарров табаррук
қилишар эдилар.
