Робиъул-аввал ойининг 2-куни
Ҳижрий 897-йил 2-робиъул-аввал куни (милодий 1492-йил 2-январ) мусулмонларнинг охирги қалъаси бўлган Гранада (Ғарната) насронийлар қўлида яксон қилинди.Ҳижрий 1367-йил 2- робиъул-аввал куни (милодий 1948-йил 18-январ) Муҳаммад Маъмун Шановий Азҳар университети шайхи деб сайланди. У киши Азҳар университети шайхлари силсиласининг 32-вакили ҳисобланади.
37. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузуримга кирганларида олдимда икки қизча Буос куни қўшиғини айтаётган эди. У зот тўшакка ёнбошлаб, юзларини ўгириб олдилар. Шунда Абу Бакр кириб, менга ўқрайди ва: «Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларида шайтоннинг нағмаси бўляптими?» деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга қараб: «Тек қўй уларни!» дедилар. Пайтини пойлаб туриб, икковига кўз қисган эдим, чиқиб кетишди.
Ийд куни эди. Ҳабашлар қалқон ва найза ўйнатишар эди. Ёки мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан сўрадим, ёки у зот: «Томоша қилишни хоҳлайсанми?» дедилар. «Ҳа», дедим. У киши мени ортларига турғиздилар. Юзим у кишининг юзларига тегиб турарди. У зот эса: «Эй Бану Арфида, давом этаверинглар», дедилар». Бу ҳол то мен малол олгунимча давом этди. «Бўлдингми?» дедилар. «Ҳа», дедим. «Кетавер», дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.
Бошқа ривоятда шундай келган: «Абу Бакр кирганида олдимда ансорийларнинг қизларидан иккитаси Буос куни ансорлар айтган нарсани қўшиқ қилиб айтишаётган эди. Иккови қўшиқчи эмасди. Шунда Абу Бакр: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг уйларида шайтоннинг нағмаси бўляптими?» деди. Ўша куни ийд байрами эди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Эй Абу Бакр, ҳар бир қавмнинг байрами бор. Бу бизнинг байрамимиздир», дедилар».
Бухорий ривоят қилган.
38. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг сафарларидан бирида бирга чиққан эдим. Ҳали унча гўшт кирмаган, навниҳол ёш қиз эдим. У зот одамларга: «Олдинга ўтинглар!» дедилар. Улар олдинга ўтишди. Шунда менга: «Кел, мусобақалашамиз», дедилар. Мен мусобақалашиб, у зотдан ўзиб кетдим. Баданимга гўшт кириб, хийла семиргунимча индамай юравердилар, буни унутдим ҳам. Сафарларидан бирида яна у зот билан бирга чиқдим. У зот одамларга: «Олдинга ўтинглар!» дедилар. Улар олдинга ўтишди. Шунда менга: «Кел, мусобақалашамиз», дедилар. Мусобақалашиб, у зот мендан ўзиб кетдилар ва: «Ҳалиги билан биру бир», дедилар».
Аҳмад, Абу Довуд, Ибн Можа, Ибн Ҳиббон ривоят қилишган.
* * *
39. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларида ҳабашлар найзаларини ўйнатишаётган эди. Бирдан Умар ибн Хаттоб кириб келди ва тош олиб, уларга ота бошлади. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Уларни тек қўй, эй Умар!» дедилар.
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.
