Ибн Исҳоқ: айтишларича, Абдуллоҳ отаси Абдулмутталибнинг энг севимли фарзанди, айни пайтда у (бўлажак) Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг оталари эди. Ёйлар эгаси фол кўришни бошлагач, Абдулмутталиб Ҳубал бути олдида тик туриб Аллоҳга дуо қила бошлади. Ёй Абдуллоҳга чиқди. Абдулмутталиб унинг қўлидан ушлаб, пичоғини олди. Уни Исоф ва Ноила бутлари олдига сўйиш учун олиб келди. Буни кўрган қурайшликлар: «Эй Абдулмутталиб, нима қилмоқчисан ўзи?» – дедилар. У: «Уни қурбонлик қиламан», – деди. Қурайш аҳли унга: «Қасамки, бу ишни қилмайсан. Чунки агар сен бугун шу ишни бошлаб берсанг, одамлар бундан кейин ўз ўғилларини шу тарзда қурбонлик қиладиган одат чиқарадилар. У ҳолда одамлар қандай ҳаёт кечиради?» – дедилар. Унга Ал-Муғира ибн Абдуллоҳ: «Қасамки, уни сўймайсан. Агар унинг эвазига бойликларимизни фидо қилиш керак бўлса, қиламиз», – деди. Қурайш аҳли бўлса: «Бундай қилма, уни Ҳижоздаги Аррофа исмли коҳина аёл ҳузурига олиб бориб, ундан сўра, агар у сени ўғлингни сўйишга буюрса, сўяверасан. Бошқа ишга буюриб, бу мушкил аҳволдан қутқарса, дарҳол айтганини қабул қил», – дедилар.