Ибн Исҳоқ: менга Али ибн Нофеъ ал-Журашийнинг айтишича, Ямандаги Жанб номли қабилада жоҳилият вақтида бир коҳин бор эди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳақларидаги гап-сўзлар атрофга тарқаб, у ер­ларга ҳам етиб боргач, Жанб аҳли коҳиннинг олдига келиб: «Бизга бу одамнинг ишини кўриб бер», – дедилар. У тоғнинг тепасида яшарди. Қуёш чиққандан сўнг тоғдан пастга тушиб, ўзининг камонига суяниб бироз тик турди-да, сўнг узоқ вақт бошини осмонга тикиб қолди. Кей­ин сакрай бошлади ва: «Эй одамлар, Аллоҳ Муҳаммадни ҳақиқатан ҳам улуғ инсон қилибди ва халқи орасидан пайғамбарликка танлабди. Аллоҳ унинг қалбини тозалаб, поклабди. Эй одамлар огоҳ бўлинг, У сизнинг орангизда кўп турмайди», – деди. Бу гапларни айтиб бўлгач, коҳин тоғ тепасидаги манзилига қайтиб кетди.