Улар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига келиб: «Эй Муҳаммад! Бизларга аввалги асрда йўқолган йигитлар ҳақида хабар бер. Улар билан қизиқ воқеа содир бўлган. Яна ер юзининг машриқу мағрибига етиб борган кезувчи киши ҳақида хабар бер. Яна руҳ ҳақида ҳам хабар бер, унинг моҳияти нима?» – деб сўрашди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларга: «Сўраган нарсангиз ҳақида эртага хабар бераман», – дедилар. Бироқ «Аллоҳ хоҳласа» демадилар. Улар қайтиб кетишди. Айтишларича, ўн беш кун ўтса ҳам, Аллоҳ Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга на ваҳий юборди ва на Жаброил алайҳиссалом келди. Охири Макка аҳли: «Муҳаммад бизларга эртага, деб ваъда берган эди, бугун мана ўн бешинчи кун келди. У эса биз сўраган нарсаларнинг бирортаси ҳақида хабар бергани йўқ», – дея гап-сўз қила бошлашди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни ваҳий келмай, тўхтаб қолгани ғамга солиб, Макка аҳли айтаётган сўзлар оғир ботди. Сўнг Жаброил алайҳиссалом Аллоҳ томонидан «Каҳф» (Ғор эгалари) ҳақидаги сурани туширди. У сурада Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қавмларидан ғамгин бўлганлари танқид қилиниб, улар сўраган нарсалар: йигитлар, кезувчи киши ва руҳ ҳақида хабар бор эди.
