Нажошийни сотганлар олдига ҳалиги савдогар келиб: «Менга
молимни қайтариб беринг ёки мен бу хусусда подшоҳга арз қила-ман», – деди. Улар: «Сенга ҳеч нарса бермаймиз», – дейишди. У эса: «Ундай бўлса, Аллоҳга қасамки, подшоҳ билан гаплашаман», – деди. Шунда ҳабашлар: «Бундай қила кўрма!» – дейишди. У Нажоший қаршисига келиб ўтирди ва: «Эй подшоҳ, мен бозорда бир қавмдан олти юз дирҳамга бир қул сотиб олгандим. Улар менга қулни бериб, пулини олишган эди. Қулни олиб кетдим. Кейин улар мени қувиб бориб, қулимни тортиб олишди, пулимни эса қайтариб беришмади», – деди. Шунда Нажоший ҳабашларга: «Унга ё пулини беринглар, ёки у қулини қўлидан тутиб хоҳлаган томонга кетсин», – деди. Улар: «Унга пулини қайтарамиз», – дейишди.
Умму Салама: «Шунинг учун нажоший: «Аллоҳ менга тахтимни қайтариб берганида мендан пора олмаган эди, энди мен қандай қилиб бу ишда пора олайин. Аллоҳ мен ҳақимда одамларнинг айт-ганини қилмадики, мен Аллоҳ ҳақида одамларнинг айтганини қилсам», – деган эди. Бу нажошийнинг ўз динида мустаҳкамлигининг намунаси ва чиқарган биринчи адолатли ҳукми эди.
Ибн Исҳоқ: менга Язид ибн Румон Урва ибн аз-Зубайрдан, у
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилишича, Оиша розияллоҳу анҳо: «Айтишларича, Нажоший вафот этганида, унинг қабридан нур чиқиб турганини кўришар экан», – деди.
