Оминанинг ҳомиласи оддий ҳомила эмас эди. Бу ҳомила хайр-барака ҳомиласи эди. Аллоҳ таоло ўша ҳомиланинг баракасидан Каъбани бузиб ташлаш ниятида Маккага бостириб келган Абраҳа бошлиқ фил эгаларини ҳалок этди. Омина эса ўзида ҳомиладор аёлларда бўладиган машаққатларни мутлақо сезмас эди. Аммо туш кўрар эди. Тушида ғойибдан келган овоз унга, албатта, сен ушбу умматнинг улуғига ҳомиладор бўлдинг, дер эди. Аллоҳ таоло фил эгаларини ҳалок этганидан эллик кун ўтиб Оминани тўлғоқ тутди. Бу тўлғоқ оддий тўлғоқ эмас эди. Одатдаги ҳолатлардан тамоман ўзгача бир ҳолатда Оминанинг ҳомиласи ёруғ дунёга келди. Унинг қорнидан гўё бир нур — гўдак худди сажда қилаётгандек ҳолда ерга тушди. Дунёни нурга тўлдирган, бутун мавжудотни бахтга чўмдирган бу улуғ кун робиул аввал ойининг ўн иккинчи куни, душанба куни (мелодий 570, 20 апрель) эди.
