Менга етиб келишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Каъбани тавоф қилиб юрганларида ал-Асвад ибн ал-Мутталиб ибн Асад ибн Абдулуззо, Валид ибн ал-Муғира, Умайя ибн Халаф ва Ос ибн Воил ас-Саҳмийлар дуч келиб қолишди. Ҳар қайсиси ўз қавмида обрў-эътиборли кишилар эди. Улар: «Эй Муҳаммад! Қани кел, биз сен ибодат қилаётган илоҳга сиғинайлик, сен эса биз сиғинаётган илоҳга ибодат қил. Шу билан бу ишда ҳамкорлик қилган бўлайлик. Агар сенинг илоҳинг бизникидан яхши бўлса, ундан ўз улуш (насиба)мизни оламиз. Агар бизнинг илоҳимиз сеникидан яхши бўлса, ундан сен ўз улуш (насиба)нгни оласан», дейишди. Шунда аллоҳ улар ҳақида шу оятни туширди: «(Эй, Муҳаммад!) Айтинг: «Эй, кофирлар! Мен сизлар ибодат қилаётган нарсага (бут ва санамларга) ибодат қилмасман. Сизлар ҳам мен ибодат қиладиган (Аллоҳ)га ибодат қилувчи эмассиз. Мен ҳам сизлар ибодат қилган нарсага ибодат қилувчи эмасман. Сизлар ҳам мен ибодат қиладиган (Аллоҳ)га ибодат қилувчи эмассиз. Сизга – ўзингизнинг динингиз, менга – ўзимнинг диним»174.
Яъни агар сизлар Аллоҳга фақатгина мен сизларнинг илоҳингизга ибодат қилганим учун сиғинсангиз, менга бунинг кераги йўқ. Сизларнинг барчангизга ўз динингиз, менга эса ўз динимдир.
