Ибн Исҳоқ: Абдулмалик ибн Абдуллоҳ ибн Абу Суфён ас-Сақафий (у қўриқчи эди) менга шундай ривоят қилди: Ирош уруғига мансуб бир одам (Ибн Ҳишом: унга Ироша ҳам дейилади) туялари билан бирга Маккага келди. Абу Жаҳл ундан туяларини сотиб олди-ю, лекин пулини тўлашни пайсалга солди. Ҳалиги одам эса Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Каъбанинг бир бурчагида ўтирганларида Қурайшнинг йиғин жойига келиб: «Эй Қурайш жамоаси! Абул Ҳакам ибн Ҳишомдан ҳаққимни олиб беришда ким менга ёрдам беради? Мен келгинди, мусофир одамман. У эса ҳаққимга эгалик қилиб олди», – деди. Ана шу мажлисдагилар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан Абу Жаҳл орасидаги адоватдан воқиф бўлганликлари боис масхаралаб: «Унга (Муҳаммадга) бор, у сенинг ҳаққингни олиб беради», – дейишди.
Ироший Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига бориб: «Эй Аллоҳнинг бандаси! Абул Ҳакам ибн Ҳишом ҳаққимга эга чиқиб олди. Мен ғариб, мусофир одамман. Мен анави жамоатдан ҳаққимни олиб беришда ёрдам берадиган одам ҳақида сўраган эдим, сизни тавсия этишди. Ундан ҳаққимни олиб беринг, Аллоҳ сизга марҳамат қилсин!» – деди. (ровий) деди: ҳалиги одам Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга Абу Жаҳлнинг олдига боришди. Абу Жаҳлнинг одамлари ҳалиги шикоятчининг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга қолганини кўришгач, ораларидан бирига: «Ортларидан бор, қара-чи, нима қиларкин?» – дейишди.
(Ровий) деди: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам абу Жаҳлнинг уйига бориб эшигини қоқдилар. Ичкаридан: «Ким у?» деган овоз келгач, Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Менинг олдимга чиқ», дедилар. Абу Жаҳл ташқарига чиқди-ю, ранги бўздай оқариб кетди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу одамнинг ҳаққини бер!» – дедилар. Абу Жаҳл: «Яхши, унинг ҳаққини олиб бермагунимча, кетиб қолма», – деди. Сўнг ичкари кириб ҳаққини олиб чиқиб тўлади. Кейин Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам у ердан узоқлашдилар ва ҳалиги одамга: «Ҳақ сеники эди ва у олинди», – дедилар. Ал-Ироший эса қайтишида унга маслаҳат берган мажлис олдида тўхтаб: «Аллоҳ Муҳаммадни мукофотласин, Абул Ҳакамдан ҳаққимни олиб берди», – деди.
(Ровий) деди: Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам изидан юборилган одам қайтган эди, мажлисдагилар унга: «Шўринг қургур, нималар кўрдинг?» – дейишди. Айғоқчи: «Ажойиб ишлар бўлди. Аллоҳга қасамки, Муҳаммад унинг эшигини қоққан эди, эшикни очди-ю, ранги оқариб кетди. Муҳаммад унга: «бу одамнинг ҳаққини бер» деган эди, у: «Яхши, унинг ҳаққини олиб бермагунимча кетиб қолма», деди. Сўнг дарҳол олиб чиқиб ҳалиги одамга берди», – деди. Кўп ҳам ўтмасдан Абу Жаҳлнинг ўзи келиб қолди. Мажлисдагилар унга: «Шўринг қурсин, сенга нима бўлди? Сенинг бу қилган ишингга ўхшашини асло кўрмаганмиз», – дейишди. Абу Жаҳл: «Сизнинг шўрингиз қурсин. Аллоҳга қасамки, Муҳаммад эшигимни қоққанида овозини эшитар-эшитмас қалбим қўрқувга тўлди. Олдига чиқдим. Унинг боши узра бир эркак туя турарди. Ҳеч қачон ундай важоҳатли эркак туяни кўрмаганман. Аллоҳга қасамки, агар талабини рад этганимда туя мени ўша ернинг ўзида еб қўярди», – деди.
