Ҳижратдан сўнг Абу Бакр розияллоҳу анҳу хонадонининг мавқеи

Ибн Исҳоқ: Яҳё ибн Аббод ибн Абдуллоҳ ибн аз-Зубайр отаси Аб­боднинг бувиси Асмо бинт Абу Бакр розияллоҳу анҳо унга шуларни айтганини ривоят қилади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Абу Бакр розияллоҳу анҳу билан бирга йўлга чиққанларида Абу Бакр беш минг ёки олти минг дирҳамлик барча молини ўзи билан олиб кетди». (Асмо) деди: «Бобом Абу Қуҳофа олдимизга кирди. Унинг кўзлари кўрмас эди. Шунда у: «Аллоҳга қасамки, у моли ва жонини фидо этиб, сизларни қийин аҳволга со­либ қўйди», – деди. Мен эса: «Асло ундай эмас, бобожон, у бизга кўп хайр, пул қолдирди», – дедим ва майда тошларни олиб одатда отам молини қўядиган девор тирқишига жойлаб, устидан кийим тиқдим. Кейин қўлидан ушлаб: «Эй бобожон, қўлингизни шу молнинг устига қўйинг-чи», – дедим. Қўлини устига қўйиб, силаб-сийпалаб: «Ёмон­мас, агар буни сизга қолдирган бўлса, яхши қилибди. бу сизга етади», – деди. Аллоҳга қасамки, у бизга ҳеч нарса қолдирмаган эди. Лекин мен бобомни шу тарзда хотиржам қилишни хоҳлаган эдим».