Ибн Ҳишом: Ато ўзига ибн Журайж шундай деганини ривоят қилади: «Убайд ибн Умайр ал-Лайсийдан шундай деганини эшитдим: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ва у кишининг саҳобалари намозга занг билан чақиришга келишиб олдилар. Шунда Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу занг учун иккита ёғоч сотиб олмоқчи бўлиб юрган пайтларида бир куни зангдан фойдаланмаслик, балки намозга азон айтиш кераклигини туш кўрди. Сўнг кўрган туши ҳақида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга хабар бериш учун чоғланди. Бу пайтда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга ваҳий келиб бўлган ва Билол розияллоҳу анҳу азон айтаётган эди. Умар туши ҳақида хабар бергач, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга: «Ваҳий сендан илгарилаб кетди (олдин келди)», – дедилар.
Ибн Исҳоқ: Муҳаммад ибн Жаъфар, ибн Зубайрдан, у Урва ибн Зубайрдан, у Бани Нажжордан бўлган бир аёлдан ривоят қилди: «Менинг уйим масжид атрофидаги уйлардан энг баланди эди. Билол ҳар куни эрталаб бомдод намозига азон айтарди. У саҳарда келиб, уйимнинг олдида тонг отишини кутиб ўтирарди. Қачонки тонг отганини кўргач, керишарди ва: «Эй Аллоҳим! Сенга ҳамд айтаман ва сендан динингни барпо қилишда Қурайшга қарши ёрдам сўрайман», – дер эди. Аллоҳга қасамки, унинг бу ишини бир кеча ҳам тарк қилганини билмайман».
