Аббос: «Отика туш кўрганидан уч кун ўтгач, эрталаб қаттиқ ғазабланган ҳолда ўтган ишнинг яна қайтарилишини хоҳлаб масжидга кирдим. У ерда Абу Жаҳлни кўриб, унга рўбару келиш ва айтган нарсасини яна қайтарса-ю, мен унга кўрсатиб қўйсам, деб у томон юрдим. У эпчил, қаттиқ юзли, тили ўткир, назари шиддатли одам эди. Шу пайт у тўсатдан масжид эшигига ўзини урди. Мен ичимда: «Аллоҳ уни лаънатлагурга нима бўлди экан? Наҳотки, шу нарса уни сўкишимдан қайтариб қолса», – дедим. Кейин билсам, у мен эшитмаган Дамдам ибн Амр ал Ғифорийнинг овозини эшитган экан. У водийнинг ўртасида, оқсоқланган туяси устида эгари жойидан силжиган, кўйлаги йиртилган ҳолда: «Эй Қурайш аҳли! Абу Суфёндаги молларингизга Муҳаммад саҳобалари билан ҳужум қилиш учун чиқди. Унга етиб боришингизга кўзим етмайди. Ёрдамга! Ёрдамга!» – деб, овози борича қичқирар эди. Бу иш иккимизни ҳам бир-биримиздан чалғитиб қўйди».
