Фақат Абу Лаҳаб ибн Абдулмутталиб бормасдан, ўзининг ўрнига Ос ибн Ҳишом ибн ал-Муғирани юборди. Унинг Абу Лаҳабдан тўрт минг дирҳам қарзи бўлиб, тўлай олмай юрган эди. Шу қарзни кечиб юбориш эвазига Абу Лаҳаб ўзининг ўрнига уни юборди.

Ибн Исҳоқ: менга Абдуллоҳ ибн Абу нужайҳ айтди: «Умайя ибн Халаф ёши катта, басавлат, оғир, кўп ўтирадиган қария эди. У қавми ўртасида масжидда ўтирган пайтда Уқба ибн Абу Муъайт келиб, ичида кўмир ва чўғ бўлган исириқдонни унинг олдига қўйди ва: «Эй Абу Али! Мана бу билан орқангни тозалаб ол (шунда ўтиролмай қоласан), ахир сен аёллардансан-ку!» – деди. У: «Аллоҳ сени ва кел­тирган нарсангни нари қилсин», – деди. Сўнг у ҳам тайёрланиб одам­лар билан йўлга чиқди».