Ибн Исҳоқ: Мадинадан Маккага қараб Мадина довони бўйлаб юрдилар, сўнг Ақиққа, сўнг Зул-ҳулайфа, сўнг Улатул Жайшдан ўтдилар (Ибн Ҳишом: Зот ал-Жайш).
Ибн Исҳоқ: кейин Турбондан, сўнг Малалдан, сўнг Ғомисул Ҳамамдан, сўнг Мараяйндан, сўнг ал-Ямом қояларидан, сўнг ас-Саёладан, сўнг Равҳо дарасидан, сўнг Шанукадан тўғри йўл билан юрдилар. Ирқуз Зубайяга етганларида бир бадавий кишига дуч келишди. Ундан одамлар ҳақида сўрашган эди, бирон бир арзигулик гап айтмади. Одамлар унга: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга салом бермайсанми?» – дедилар. У: «Ичингизда Аллоҳнинг элчиси борми?» – деди. Улар: «Ҳа, унга салом бер!» – дейишди. У: «Агар сиз Аллоҳнинг Пайғамбари бўлсангиз, айтинг-чи, мана бу туямнинг қорнида нима бор?» – деди. Шунда Салама ибн Салома ибн Вақш: «Сен буни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан сўрамагин, менинг олдимга келгин, мен айтаман. Сен унга сакрагансан ва қорнида сендан бўлган бўталоқ бор», – деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу одамга бемаънилик қилдинг», – дедилар ва Саламадан юзларини бурдилар.
