Яҳудийлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг уларни йўқ қилмагунча қайтмасликларига ишонч ҳосил қилишгач, Каъб ибн Асад уларга: «Эй яҳудийлар, бошингизга нима келганини кўриб турибсиз. Мен сизга учта ишни таклиф қиламан. истаганингизни танланг!» – деди. Улар: «Улар нималар экан?» – дейишди. Каъб: «Биз мана бу кишига эргашайлик ва уни тасдиқлайлик. Аллоҳга қасамки, унинг юборилган Пайғамбар экани сизга равшан бўлди. Китобингизда учратган киши айнан ўша. Шундай қилсак, биз жонимизни, молимизни, фарзандларимиз ва аёлларимизни сақлаб қоламиз», – деди. Улар: «Биз Тавротнинг ҳукмидан ҳаргиз ажрамаймиз! Уни бошқасига алмаштирмаймиз», – дейишди. Каъб: «Агар бундан бош тортсангиз, келинг, болаларимиз ва аёлларимизни ўлдирайлик, кейин қиличларимизни яланғочлаб, Муҳаммад ва унинг саҳобалари олдига орқамизда ҳеч қандай юк қолдирмай чиқайлик! Аллоҳ биз билан унинг ўртасида ҳукм чиқарсин! Агар ҳалок бўлсак, орқамизда бизни хавотирга соладиган насл қолдирмай, ҳалок бўламиз. Агар ғолиб чиқсак, умримга қасамки, аёлларни ҳам, фарзандларни ҳам топамиз» – деди. Улар: «Мана бу бечораларни-я! Улардан кейин ҳаётнинг нима маъноси бор?» – дейишди. У: «Агар бундан бош тортсангиз, бу кеча шанба кечаси. Муҳаммад ва унинг саҳобалари биздан ҳеч нарса кутишмайди. Қўрғондан чиқайлик. Эҳтимол, Муҳаммад ва унинг асҳобларини ғафлатда қолдириб ҳужум қилармиз» – деди. Улар: «Шанба кунимизнинг ҳурматини оёқ ости қиламизми?! Биздан илгаригилар қилмаган ишни қиламизми? Бу куннинг ҳурматини сенга ҳам маълум кишилар оёқ ости қилишган. Ўшанда улар, биласанки, ҳайвонга айлантирилган эдилар», – дейишди. Каъб: «Сизлардан бирор киши, онасидан дунёга келганидан буён, бир кун бўлса ҳам журъатли бўлмаган», – деди.
