Бир куни Исломга қарши ўз адовати ила машҳур бўлган Абу Жаҳл Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Сафо тепалиги яқинида ўтирганларида олдиларидан ўтиб кетаётиб У зотга қаттиқ озор бериб сўкди. Муҳаммад мустафо соллаллоҳу алайҳи васаллам унга бир нарса демадилар. Абдуллоҳ ибн Жудъон исмли кишининг озод қилган чўриси бу хабарни Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг амакилари Ҳамзага бориб айтди. Ҳамза ўша пайтнинг энг довюрак, баҳодир кишиси эди. Хабарни эшитиб Ҳамзанинг ғазаби жумбушга келди. Ўрнидан сапчиб туриб қуролини қўлга олди. У Абу Жаҳлни излаб топди. У Байтуллоҳ яқинида одамлар билан гаплашиб ўтирар эди. Ҳамза Абу Жаҳлнинг олдига етиб бориши билан бошига камон билан бир тушириб қонини оқизди ва: «Мен унинг динида бўлсам ҳам, унинг айтганини  айтадиган бўлсам ҳам, сен уни сўкадиган бўлиб қолдингми!?» деди. Абу Жаҳл жим қолди. Ҳамза мусулмон бўлди. Қурайш кофирлари бундан жуда ҳам паришон бўлдилар. Чунки ўша пайтдаги жамиятда Ҳамзанинг тутган ўрини жуда ҳам муҳим эди.