Иккинчи ҳижрий санада Аллоҳ таоло мусулмонларга Рамазон ойи рўзасини тутишни фарз қилди. Бунгача ўтган фурсатда мусулмонлар қалбида иймон мустаҳкам ўрнашиб бўлган эди. Намоз фарз бўлиб мусулмонлар уни ўз ҳаётларига яхшилаб татбиқ қилиб бўлган эдилар. Шунингдек, бошқа илоҳий амрларни ҳам қабул қилиб олишган эди. Ана шундоқ бир пайтда Аллоҳ таоло қуйидаги оятларни нозил қилди: «Эй иймон келтирганлар! Сизлардан аввалгиларга фарз қилинганидек, сизларга ҳам рўза фарз қилинди. Шоядки, тақводор бўлсаларингиз. Саноқли кунлар. Сизлардан ким бемор ёки мусофир бўлса, бас, саноғини бошқа кунларда тутадир. Уни қийналиб тутадиганлар зиммасида бир мискин таоми мислича фидя бордир. Ким яхшиликни ўз ихтиёри ила қилса, ўзи учун яхшидир. Агар билсангиз, рўза тутмоғингиз сиз учун яхшидир. Рамазон ойики унда одамларга ҳидоят ҳамда ҳидояту фурқондан иборат очиқ баёнотлар бўлиб, Қуръон туширилгандир. Сиздан ким у ойда ҳозир бўлса, рўзасини тутсин. Ким бемор ёки сафарда бўлса, бас, саноғини бошқа кунлардан тутадир. Аллоҳ сизларга енгилликни хоҳлайди ва сизларга қийинликни хоҳламас. Саноғини мукаммал қилишингиз ва сизни ҳидоятга бошлаган Аллоҳни улуғлашингиз учун. Шоядки, шукр қилсаларингиз» (Бақара, 183—185-оятлар).
