Шундан кейин Утба ибн Робиъа укаси Шайба ва ўғли Валид билан олдинга чиқиб, мусулмонларни яккама-якка олишувга чақирди. Уларнинг қаршисига ансорийлардан уч йигит –Ҳориснинг ўғиллари Авф ва Муавваз ҳамда Абудуллоҳ ибн Равоҳа чиқишди. Мушриклар: «Сизлар кимсизлар?» деб сўрашди. «Биз ансорийлармиз», деб жавоб беришди улар. «Бизнинг сизлар билан ишимиз йўқ!» деди мушриклар. Сўнгра улардан бири: «Эй Муҳаммад! Бизга ўз қавмимиздан бизга тенг келадиган тузукроқ одамни чиқар!» деб бақирди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Эй Убайда ибн Ҳорис, тур! Эй Ҳамза, тур! Али, сен ҳам тур!» дедилар. Улар душманга рўбарў бўлишди. Мушриклар: «Сизлар кимларсиз?» деб сўрашди яна. «Мен Убайдаман!» деди Убайда. «Мен Ҳамзаман!» деди Ҳамза. «Мен Алиман!» деди Али: «Яхши, бизга тенг келадиган аслзодалардан экансизлар», деб рақиблари уларга ташландилар. Ёши ўтиб қолган Убайда Утба ибн Робиъа билан жанг бошлади. Ҳамза Шайбага, Али эса Утбанинг ўғли Валидга ҳамла қилди. Ҳамза бирпасда Шайба ибн Робиъани ер тишлатди. Али ҳам Валидни ўлдирди. Убайда билан Утба зарба бериб, бир-бирларини ярадор қилдилар. Ҳамза ва Али ёрдамга отилишди. Қиличлари билан Утбани чопиб ташлаб, шерикларини даст олдилар-да, орқаларига қайтдилар.
