Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳунинг озод қилган қули Маҳжоъга камон ўқи тегиб жон берди. Шундай қилиб, у биринчи шаҳидлик мақомига эришди. Кейин ҳовуздан сув ичаётганида томоғига ўқ санчилиб Ҳорис ибн Суроқа ҳам шаҳид бўлди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам чиқиб, одамларни шижоатлантириб: «Муҳаммаднинг жони қўлида бўлган Зотга қасамки, кимда-ким сабр билан, савоб умидида олдинга интилиб, ортга қочмай уруш қилса ва ўлса, Аллоҳ уни жаннатга киритади!» дедилар. Жаннатнинг нақд хабарини эшитган Умайр ибн Ҳамом розияллоҳу анҳу: «Оҳ, оҳ! Менинг жаннатга киришимга анавилар томонидан ўлдирилишим кифоями?!», деди-да, қўлида еб турган хурмоларини ерга улоқтириб, қиличини суғурганича урушга кириб кетди ва шаҳид бўлди. Икки томон бир-бирига тўқнашган пайтда Абу Жаҳл ҳам: «Эй бор Худоё! У қариндошлар орасини бузадиган, бунинг устига, бизга бутунлай нотаниш бўлган нарсани олиб келди. Бугун уни синдиргин!» деб илтижо қиларди.
