Ҳижратнинг олтинчи йили зулқаъда ойининг бошида умрани ният қилиб сафарга чиқдилар. Пайғамбар алайҳиссалом Мадина аҳлини ва атрофдаги аъробий қабилаларни ҳам бирга боришга ундадилар. Кўпчилик бўлиб боришни яхши деб топдилар, чунки Қурайшга ишониб бўлмас, Пайғамбар алайҳиссаломнинг йўлларини тўсишлари ёки қарши уруш очишлари ҳам мумкин эди. Муҳаммад алайҳиссаломнинг сўровларига аҳли Мадина жавоб бериб, биргаликда Макка йўлини тутдилар. Аммо атрофдаги аъробий қабилалар, барибир, мусулмонларни қурайшийлар тор-мор қилиб, қириб ташлайди, деган фикрга бориб, сафарга чиқмадилар. Шундай қилиб, Пайғамбар алайҳиссалом билан бирга муҳожир ва ансорий мусулмонлар, мадиналик араблар, ҳаммаси бўлиб, бир минг тўрт юз киши умрага чиқди. Ният соф эканлигини, уруш эмас, умрага — ибодатга кетаётганликларини элу юртга билдириш учун иҳром боғлаб, қурбонликка сўядиган ҳайвонларини ҳам олдиларига солиб олдилар.
