Каъб ўлдирилгач, яҳудийлар унинг ўрнига Усайр ибн Ризомни ўзларига бошлиқ қилиб сайлашди. У ҳокимиятни қўлга киритгач: «Мен шу пайтгача Муҳаммадга ҳеч ким қилмаган кароматларни кўрсатаман. Ғатафон қабиласини унга қарши оёққа турғизаман», дея қасам ичди. Пайғамбар алайҳиссалом вазиятни кузатиб келишга юборган одам яҳудийларнинг феъли айниб, бир-бирларини мусулмонларга қарши қайраб юришганини, урушга қизғин тайёргарлик кетаётганини билиб келди. Расулуллоҳ Ҳазраж қабиласидан Абдуллоҳ ибн Равоҳа бошчилигида ансорлардан ўттиз кишини Усайрни Ислом динига даъват этиш учун юбордилар.
Мусулмонлар Хайбарга бориб, Усайрга учрашдилар ва мақсадларини айтдилар. Икки томон бир-бирига даҳл қилмасликка келишгач, элчилар Усайрни урушиш ниятидан қайтаришга уринишди, агар икки томон ёвлашиб қон тўкилмаса, оқсоқолнинг ўзи иймон келтириб мусулмон бўлса, Пайғамбар алайҳиссалом уни Хайбарга ҳоким этиб тайинлашларини ва бу юртнинг халқи тинч ҳаёт кечиришини айтишди. Усайр бу таклифни маъқул кўриб Расулуллоҳнинг ҳузурига отланди ва ўттиз нафар яҳудийни ўзига ҳамроҳ қилди.
Бир мусулмонга бир яҳудий ҳамроҳ бўлиб йўлга тушишди. Йўлда кетатуриб тўсатдан Усайрнинг шайтони зўр келди, кўнглида бадбин ўйлар туғилиб, мусулмон элчиларининг гапига кирганига афсусланди, улардан қутулиш учун суиқасд йўлини танлади. Биринчи навбатда мусулмонларнинг бошлиғини қуролсизлантириш ниятида Абдуллоҳ ибн Равоҳанинг қиличига ёпишди. Бироқ у эпчиллик қилиб ўзини орқага ташлади-да, сакраб отдан тушди. «Эй Аллоҳнинг душмани, хиёнат қилмоқчимисан?» деди-да, қиличини қинидан суғуриб ғанимнинг сонини чопиб ташлади. У ўша заҳоти ўлди. Мусулмонлар қилич яланғочлаб яҳудийларни битта қўймай қириб ташлашди. Хиёнатнинг оқибати мана шундай бўлади.
