Адий Мадинага келиб, Пайғамбар алайҳиссаломга учрашди. Расулуллоҳ уни ҳурматлаб уйларига бошладилар. Йўлда кетишаётганларида рамақижон бўлиб қолган қари бир кампир учраб, ўзининг ҳожатлари ҳақида узоқ арзи-ҳол қилди. Кутавериб диққати ошган Адий: «Худо ҳақи, бу одам подшоҳ эмас экан», дея кўнглидан кечирди. Уйга кетиб келишгач, Пайғамбар алайҳиссалом Адийни кўнмаганига қўймай, ичига хурмонинг пўстлоғи тиқилган чарм ёстиққа ўтқиздилар, ўзлари эса қуруқ ерга ўтирдилар. Шундан кейин уч марта: «Эй Адий, агар мусулмончиликни қабул қилсанг, бошинг омон бўлади», дедилар. Адий: «Менинг ўз диним бор», дея жавоб берди. (У насроний динига эътиқод қиларди.) Пайғамбар алайҳиссалом: «Динингни сендан кўра яхшироқ биламан», дедилар. Ҳайратга тушган Адий: «Наҳотки динимни мендан кўра яхшироқ билсанг», деб сўради. Пайғамбар алайҳиссалом: «Ҳа, яхши биламан», дея тасдиқладилар ва насроний динидаги бошлиқларнинг арабларга тақлидан ғаниматнинг тўртдан бир улушини оладиган аслида динда йўқ бир талай ишларини санаб ўтдилар. Шундан кейин: «Эй Адий, менга эргашганларнинг ожизу нотавонлигини, камбағаллигини кўриб_, Ислом динини қабул қилмаётган бўлсанг керак. Мен комил ишонч билан Аллоҳга шундай қасам ича оламан, мусулмонларнинг мол-мулки кўпайиб кетадиган шундай кунлар келадики, уни оладиган одам топилмай қолади. Эҳтимол, душманларимиз кўплигидан чўчиб, иймон келтирмаётгандирсан? Айт-чи, Ҳийрага борганмисан?» деб сўрадилар. Адий: «Йўқ, Ҳийрани кўрган эмасман, лекин эшитганман», деди. Расулуллоҳ: «Аллоҳнинг номи билан қасам ичаманки, Ислом дини кенг қанот ёйиши туфайли шундай аминлик бўладики, Ҳийрадан ёлғиз йўлга чиққан аёл киши бемалол Байтуллоҳни зиёрат қилиб, бехавотир қайтиб кетади. Эҳтимол, подшоҳлик, ҳокимият бизнинг илкимизда эмаслиги учун иймон келтиришни истамаётгандирсан? Худо ҳақи, яқин орада Бобилнинг оқ саройлари ишғол этилгани ҳақидаги хабарни эшитасан», дедилар. Пайғамбар алайҳиссаломнинг гапларидан қаттиқ таъсирланган Адий иймон келтирди ва чиндан ҳам Расулуллоҳ башорат қилган ишларнинг ҳаммасини ўз кўзи билан кўрди.