Ибн Исҳоқ: менга Абдуллоҳ ибн Абу Бакр ибн Муҳаммад ибн Амр ибн Ҳазм сўзлаб берди, унга айтилишича, нажронлик бир киши Умар ибн ал-Хаттоб розияллоҳу анҳу даврида бир зарурати туфайли Нажрондаги харобалардан бирини кавлабди. Шунда у ердаги кўмилиб кетган бир чуқурда Абдуллоҳ ибн ас-Сомирнинг қўли билан бошидаги ёриқни ушлаган ҳолда ўтирганини кўрибди. Агар бошидан қўли олинса қон оқа бошлар, қайтариб жойига қўйилса қон тўхтар экан. Унинг қўлида бир узук бўлиб, унга «Раббий – Аллоҳ», яъни «Раббим Аллоҳдир» деб ёзилган экан. Бу ҳолни бир мактубга ёзиб, Умар ибн ал-Хаттобга юборишди. Умар розияллоҳу анҳу: «Уни ўз ҳолига қўйинглар ва олган ерларингизга қайта дафн қилинглар»,  деди. Улар ҳам шундай қилдилар.