Юқоридаги хабар Нажошийга етиб келдиганда, қаттиқ дарғазаб бўлди. У «Абраҳа менинг амиримга тажовуз қилиб, уни менинг буйруғимсиз ўлдирибди», деди. Сўнгра: «Абраҳанинг ерини босиб олмагунча, уни пешона сочини қирдирмагунча қўймайман», деб қасам ичди. Буни эшитган Абраҳа дарҳол сочини қирдирди ва бир қопни Яман тупроғи билан тўлдириб, сўнг уларни Нажошийга юборди. Унга мактуб йўллаб: «Эй подшоҳим, Арёт ҳам, мен ҳам сизнинг қулларингизмиз. Сизнинг буйруғингиз тўғрисида иккимиз келишмай қолдик. Ҳар иккимиз ҳам сизнинг итоатингизда эдик. Лекин мен ҳабашларга бошчилик қилишга ва уларнинг бошини қовуштириш, сиёсат қилишга ундан кўра кучлироқ эдим. Қасамингизни эшитиб сочимнинг ҳаммасини қирдирдим ва уни сизга еримнинг бир қоп тупроғи билан қўшиб юбормоқдаман, токи сиз уларни оёғингиз остига қўйиб қасамингизни оқланг», деди. Нажоший унинг мактубини олгач, Абраҳани кечирди ва унга: «Яман ерида то сенга буйруғим етиб боргунича амирлик қилиб тургин», деб мактуб йўллади. Шундан сўнг Абраҳа Яманда қолди.
