Ибн Исҳоқ: Бану Малкон ибн Кинона ибн Хузайма ибн Мудрика ибн Илёс ибн Мудар қабиласи «саъд» деб аталувчи бутга сиғинар эдилар. У тошдан ясалган, баланд бўйли бўлиб, саҳро ўртасига ўрнатилган эди. Кунларнинг бирида Бану Малкондан бўлган бир киши туяларини боқиб юрар эди. Туялар саҳро ўртасидаги бутни кўриб, ундан ҳуркиб, қочиб кетди. Чунки бутнинг пойида қурбонликлар қилинар ва қурбонлик қонлари унинг остига оқизилар эди. Туяларнинг ҳар томонга тарқаб кетганини кўрган эгаси дарғазаб бўлди ва қўлига тош олиб, саъдга қарата отди. Кейин «Сенга Аллоҳнинг лаънати бўлсин!» деб қарғади ва туяларини ахтариб кетди. Туяларни топиб келгач, саъднинг ҳеч қандай илоҳ эмаслиги, балки оддий тош эканлиги ҳақида қуйидаги шеърни ўқиди:

Саъднинг ҳузурига бошимизни қовуштирар дея келган эдик,

Аммо саъд бизни тарқатиб юборди.

Энди биз саъддан эмасмиз.

Саъд ўзи ким? У қақшаб ётган ердаги оддий тош бўлиб, на ҳидоят ва на бошқага чорлай олур?!