Кофирлар эса шунча йиллар ўтса ҳам иймонга келмадилар. Уларнинг иймонга келишларига ҳеч қандай умид қолмади.

Нуҳ алайҳиссалом қавмининг ўтакетган саркашлигини ҳамда залолатга маҳкам ёпишиб олганини, уларга ваъз-насиҳат таъсир қилмаслигини англаб етгач, Аллоҳ таолога нидо айлаб:

«У деди: «Роббим! шубҳасиз, қавмим мени ёлғончига чиқарди. Бас, мен билан уларнинг орамизни мутлақо очгин ҳамда менга ва мен билан бирга бўлган мўминларга нажот бергин!» («Шуаро» сураси, 117–118-оят).

Нуҳ алайҳиссалом аввало ҳолатни баён қилдилар:

«Роббим! шубҳасиз, қавмим мени ёлғончига чиқарди».

«Эй Роббим, мен Сенинг амрларингни етказганимда қавмим мени ёлғончи қилди. У нобакор қавмнинг ҳидоятга юришидан умид узилди».

Кейин эса Нуҳ алайҳиссалом Аллоҳ таолодан ўша нобакор қавм билан ўз ораларини очиқ қилиб қўйишини сўрадилар:

«Бас, мен билан уларнинг орамизни мутлақо очгин».

«Улар билан орамизда ҳеч қандай алоқа қолмайдиган қилгин».

Ва ниҳоят, Нуҳ алайҳиссалом ўзларига ва у зотга эргашган мўминларга нажот сўраб:

«ва мен билан бирга бўлган мўминларга нажот бергин», деб дуо қилдилар.

«Ҳадис ва Ҳаёт. 20-жуз. Анбиёлар қиссаси» китобидан