Робиъул-аввал ойининг 11-куни
Ҳижрий 648-йил 11-робиъул-аввал куни (милодий 1260-йил 25-феврал) Ҳалаб шаҳри Ҳулакунинг қўлида қулаши оқибатида Ҳалаб қалъаси ҳам таслим бўлишга мажбур бўлди. Бу жангда ҳалаб жангчилари қўлларидан келганича ҳужумга қарши турдилар. Лекин қалъани душмандан ҳимоя қилишга кучлари етмади.
Кофирлар эса шунча йиллар ўтса ҳам иймонга келмадилар. Уларнинг иймонга келишларига ҳеч қандай умид қолмади.
Нуҳ алайҳиссалом қавмининг ўтакетган саркашлигини ҳамда залолатга маҳкам ёпишиб олганини, уларга ваъз-насиҳат таъсир қилмаслигини англаб етгач, Аллоҳ таолога нидо айлаб:
«У деди: «Роббим! шубҳасиз, қавмим мени ёлғончига чиқарди. Бас, мен билан уларнинг орамизни мутлақо очгин ҳамда менга ва мен билан бирга бўлган мўминларга нажот бергин!» («Шуаро» сураси, 117–118-оят).
Нуҳ алайҳиссалом аввало ҳолатни баён қилдилар:
«Роббим! шубҳасиз, қавмим мени ёлғончига чиқарди».
«Эй Роббим, мен Сенинг амрларингни етказганимда қавмим мени ёлғончи қилди. У нобакор қавмнинг ҳидоятга юришидан умид узилди».
Кейин эса Нуҳ алайҳиссалом Аллоҳ таолодан ўша нобакор қавм билан ўз ораларини очиқ қилиб қўйишини сўрадилар:
«Бас, мен билан уларнинг орамизни мутлақо очгин».
«Улар билан орамизда ҳеч қандай алоқа қолмайдиган қилгин».
Ва ниҳоят, Нуҳ алайҳиссалом ўзларига ва у зотга эргашган мўминларга нажот сўраб:
«ва мен билан бирга бўлган мўминларга нажот бергин», деб дуо қилдилар.
«Ҳадис ва Ҳаёт. 20-жуз. Анбиёлар қиссаси» китобидан
