2 та
2 та.
Мазкур фаришталарнинг иккита бўлганини имом Ҳоким Ибн Исҳоқдан ривоят қилиб, «Исноди саҳиҳ», деган. Заҳабий унинг фикрига қўшилган. Ибн Ҳиббон ҳам,«Саҳиҳ» деган.
Имом Муслим ривоятида ўша фаришталарнинг фақат биттаси зикр қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам болалар билан ўйнаб юрганларида, унинг олдига Жаброил алайҳиссалом келиб, уни ерга ётқизади. Кўкрагини ёриб, юракни олади ва ичидан қуюқ қора қонни чиқариб ташлаб: «Бу шайтоннинг сиздаги насибаси эди», дейди, сўнгра юракни тилла тоғорадаги замзам сувида ювиб, кесилган ерларини тикиб, яна жойига солиб қўяди».
Шу сабабли ҳам шайтон Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламни, умуман, васваса қила олмаган!
Нафс уч хил бўлади: 1. «Нафси аммора» – ёмонликка ундовчи нафс.«Агар Парвардигоримнинг Ўзи раҳм қилмаса, албатта, нафс ёмонликка буюрувчидир».[1]
2. «Нафси лаввама» – маломатгўй нафс.
«Ва Мен маломатгўй нафсга қасам ичаман».[2]
«Маломатгўй нафс» Аллоҳ таолога ибодат қилишда бепарволик қилган эгасини маломат қиладиган нафсдир.
3. «Нафси мутмаинна» – хотиржам нафс.
«(Қиёмат Кунида солиҳ мўминларга хитоб қилиб, дейилур): «Эй хотиржам (бўлган) нафс».[3]
