Ибн Исҳоқ: айтишларича, Абдулмутталиб замзамни кавлаш пайтида қурайшликлар билан бўлиб ўтган гап-сўзлардан сўнг: «Агар ўн нафар ўғил кўрсам ва улар балоғат ёшига етиб мени ҳимоя қила оладиган даражага етсалар, албатта, улардан бирини Каъба олдида Аллоҳ учун қурбонлик қиламан», – дея назр қилди. Назр қилганидек, у ўнта ўғил кўрди. Улар вояга етиб оталарини ҳимоя қила оладиган ёшга кирдилар. Шундан сўнг Абдулмутталиб ўғилларини йиғиб уларга қилган назрини маълум қилди. Уларни Аллоҳ учун қилинган бу назрни бажо келтиришларига чақирди. Фарзандлар оталарига итоат этиб: «Буни қандай бажарамиз?» – дедилар. Абдулмутталиб: «Ҳар бирингиз ўзи учун бир донадан ўқ олсин ва унга ўз исмини ёзиб менга келтириб берсин», – деди. Улар оталари айтгандек қилиб, ўз ўқларини олиб келиб бердилар. Кейин Абдулмутталиб ўқларни Каъба ичидаги Ҳубал бути олдига олиб кирди. Ҳубал Каъба ичидаги бир қудуқ устига ўрнатилган бўлиб, унинг ичида Каъба учун олиб келинган ҳадялар тўпланар эди.
