Ҳалима деди: «Шундан сўнг эрим менга: «Эй Ҳалима, мен бу болага бирор нарса бўлишидан қўрқаман. Яхшиси, уни ўз оиласига қайтарайлик», – деди. Шу воқеадан кейин уни онасига олиб бордик. Онаси: «Ҳа, бировнинг боласига меҳрибон одам, сизга нима бўлди, ахир унинг ҳузурингизда қолишини жуда истар эдингиз-ку?» – деди. Мен эса: «Фарзандингизни вояга етказиб, зиммамдаги вазифамни адо этиб бўлдим. Энди бу гўдакка бирор нарса бўлмаса, деб қўрқаман. Шунинг учун уни ўзингизга олиб келдим», – дедим. Онаси эса: «Нима гап ўзи? Менга ростини сўзланг», – деб туриб олди. Мен охири онасига бўлган воқеани айтиб беришга мажбур бўлдим. Шунда онаси: «Унга жин-шайтонларнинг ёмонлик қилишидан қўрқдингизми?» – деди. Мен: «Ҳа, шундай», – дедим. Онаси шунда: «Йўқ, сиз асло қўрқманг, Аллоҳга қасамки, шайтон бу фарзандимга асло зарар етказа олмайди. Чунки унинг келажаги улуғдир, сизга бунинг сабабини айтиб берайми?» – деди. Мен: «Ҳа, айтиб беринг», – дедим. У: «Мен бу боламга ҳомиладор бўлган вақтимда ичимдан бир нур чиқдики, унинг ёруғлигидан ҳатто Шомдаги Бусро қасрлари ҳам кўриниб кетди. Ҳомиладорлик вақтимда ўзимни жуда енгил ҳис қилардим. У туғилган вақтида икки қўлини ерга қўйиб, бошини осмон сари юқори кўтарган ҳолда туғилди ва менга ғоибдан: «Уни хотиржам ҳолда дунёга келтир ва ўзингни яхши ҳис қил», – деган овоз эшитилди.
