Утба шериклари олдига қайтаётганини кўриб, бир-бирларига: «Аллоҳга қасамки, Абул-Валид кетаётгандаги важоҳатида эмас»,– дея ундан: «Ҳа, нима гап?» – деб сўрашди. У: «Шундай бир сўз эшитдимки, Аллоҳга қасам ичиб айтаман, унақасини ҳали эшитма­ганман. Аллоҳга қасамки, у шеър ҳам эмас, сеҳр ҳам эмас, коҳинлик ҳам эмас. Эй Қурайш жамоаси! Менга қулоқ солинг ва гапимга ки­риб, бу кишини ўз ҳолига қўйинг! Унинг ишига аралашманг! Аллоҳга қасамки, ундан эшитган сўзларим буюк хабардир. Агар уни бошқа араблар ўлдирсалар, сизлар бошқаларнинг қўли билан ундан қутилган бўласизлар. Агар у араблар устидан ғолиб келса, унинг ютуғи сизнинг ютуғингиз ва унинг қудрати сизнинг қудратингиздир. Сизлар у сабабли инсонларнинг энг бахтлиси бўласизлар», – деди. Улар: «Аллоҳга қасамки, у сени ҳам тили билан сеҳрлаб қўйибди, эй Абул-Валид», – дейишди. У эса: «Бу менинг фикрим, Нимани хоҳласангиз, шуни қилингиз, яна ўзингиз биласиз», – деди.