Бу гапларни айтиб бўлишгач Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларнинг олдидан туриб кетдилар. Абдуллоҳ ибн Абу Умайя ибн Муғира ибн Абдуллоҳ ибн Умар ибн Махзум (у Абдулмутталибнинг қизи, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламинг аммалари Отиканинг ўғли) ҳам у Зот би­лан бирга туриб: «Эй Муҳаммад! Қавминг сенга бир қанча та­клифларни берди, сен бирортасини қабул қилмадинг. Сўнг сенинг Аллоҳ олдидаги мавқеингни билиш, у билан сени тасдиқлаш ва сенга эргашиш учун баъзи нарсаларни сўрашди, сен уни ҳам қилмадинг. сўнгра улар Аллоҳнинг олдидаги фазлинг ва марта­бангни билмоқчи бўлдилар, бу истакларини ҳам бажармадинг. Сўнг ўзинг уларни қўрқитаётган баъзи азобларни тезлатишингни сўрашди, уни ҳам қилмадинг (ёки шунга ўхшаш). Аллоҳга қасамки, сени кузатиб тураман, то нарвон қўйиб осмонга чиқиб, у ердан сен­га қўшилиб қирқта фаришта келиб, айтаётган нарсангга гувоҳлик бермагунларича, сенга асло иймон келтирмайман. Аллоҳга қасамки, шундай қилган тақдирингда ҳам сени тасдиқлайман, деб ўйламайман», – дея Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан юз ўгириб кетди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам қавмлари чақирган пайтдаги умидлари, яхши ниятла­рига эриша олмаганлари, уларнинг ўзлари ўйлаган нарсалардан анча йироқда эканликларини кўриб, уйларига маҳзун, ғамгин ҳолда қайтдилар.