Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам улар олдидан туриб кетгач, Абу Жаҳл: «Эй Қурайш жамоаси! Муҳаммад динимизни айблаш, ота-боболаримизни сўкиш, ақлимизни камситиш, илоҳларимизни ҳақоратлашни бас қилишдан бош тортди. Мен аллоҳга ваъда бериб айтаманки, эрта­га ўзим зўрға кўтара оладиган бир тош олиб ўтираман. У қачон на­мозда саждага борса, тош билан бошини мажақлайман. Ўшанда мени хоҳланг (унинг яқинларига) топширинг, хоҳланг ҳимоя қилинг. Бундан сўнг Абдуманоф уруғи билганини қилсин», – деди. Улар: «Аллоҳга қасамки, сени ҳеч қачон шунчаки топшириб қўймаймиз. Боргин-да, қилмоқчи бўлган ишингни қил!» – дейишди.