Ибн Исҳоқ: Зуҳрий деди: менга Урва ибн аз-Зубайр Абу Бакр ибн Абдураҳмоннинг Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламнинг завжалари Умму Салама розияллоҳу анҳодан ривоят қилган хадисини айтиб берди: У: «Сен Нажошийнинг: «Аллоҳ менга тахтимни қайтариб берганида мендан пора олмаган эди, энди мен бу ишда пора олайинми? Аллоҳ мен ҳақимда одамларнинг айтганини қилмадики, мен Аллоҳ ҳақида одамларнинг айтганини қилсам», деган сўзининг маъносини биласанми?» – деди. Мен: «Йўқ», – дедим. У: «Мўминлар онаси Оиша розияллоҳу анҳо менга айтиб беришича, Нажошийнинг отаси қавмининг подшоҳи бўлиб, Нажошийдан бошқа ўғли йўқ эди. Нажошийнинг бир амакиси бўлиб, унинг ўн иккита ўғли бор эди. Улар Ҳабашистон мулкидаги подшоҳ оиласи эдилар. Ҳабашлар ўзаро: «агар Нажошийнинг отасини ўлдириб, ўрнига акасини подшоҳ этиб сайласак, яхши бўлар эди. Чунки унинг Нажошийдан бошқа ўғли йўқ. Укасининг эса, ўн иккита ўғли бор. Ўғиллар подшоҳликни оталаридан кейин кетма-кет мерос қилиб олар, ҳабашлар мулки эса узоқ давр сақланиб қолган бўларди», – дейишди. Шундай деб Нажошийнинг отаси устига бостириб келишди ва уни ўлдириб, укасини подшоҳ этиб сайлашди. Улар бир муддат шундай турдилар.
