Нажоший амакисининг ёнида ўсди. У жасур, довюрак ва ақлли эди. Нажоший барча ишларда амакисидан устун кела бошлади ва ҳар жойда унинг ўрнини эгаллади. Ҳабашлар Нажошийнинг мавқеини кўришгач, ўзаро: «Аллоҳга қасамки, бу йигит амакисидан ўзиб кета бошлади. Амакиси уни подшоҳ этиб қолдиришидан қўрқамиз. Агар у Нажошийни подшоҳ этиб қолдирса, барчамизни ўлдиради. Чунки отасини биз ўлдирганимизни билади», – дедилар. Ҳабашлар амакисининг олдига бориб: «Бу йигитни ўлдир ёки орамиздан чиқариб юбор. Биз ҳаётимизни хавф остида кўрмоқдамиз», – дейишди. У: «Ҳолингизга вой бўлсин! Кеча унинг отасини ўлдирдим, энди ўзини ўлдирайми? Мен уни мамлакатдан чиқариб юбораман», – деди. Улар Нажошийни бозорга олиб бориб, бир савдогарга олти юз дирҳамга сотиб юборишди. Савдогар уни кемага солиб, олиб кетди. Ўша кун кечки пайт куз булутлари осмонда тўплана бошлади. Амакиси ёмғирда сайр этиш учун чиққанида, чақмоқ тегиб, ўлди. Ҳабашлар унинг ўғлини подшоҳ қилмоқчи бўлганларида, унинг қобилиятсиз, ақлсиз киши экани маълум бўлди. Шундан сўнг ҳабашларнинг иши чигаллашиб кетди.
