Ибн Исҳоқ: менга Абдураҳмон ибн ал-Ҳорис Абдуллоҳ ибн Айёш ибн Абу Рабиъадан, у Абдулазиз ибн Абдуллоҳ ибн Омир ибн Рабиъадан, у эса онаси Умму Абдуллоҳ бинт Абу Ҳасмадан ривоят қилиб, деди: «Аллоҳга қасамки, биз Ҳабашистон ерига кўчиб кетиш­га тайёрланиб турган эдик. Омир бир ишимиз юзасидан кетган эди. Тўсатдан Умар ибн ал-Хаттоб келиб, олдимда тўхтади. У ўша вақт мушрик эди. Биз ундан азият, озор ва қийноқлар кўрардик. Умар: «Эй Умму Абдуллоҳ, кўчиб кетяпсизларми?» – деди. Мен: «Ҳа, Аллоҳга қасамки, биз Аллоҳнинг ери бўйлаб чиқиб кетяпмиз. Сен то Аллоҳ енгиллик яратиб бергунга қадар бизга озор бердинг, қаҳр қилдинг», – дедим. Умар: «Аллоҳ сизга ҳамроҳ бўлсин!» – деди. Мен унинг юзида аввал кўрмаган раҳмдилликни кўрдим. Сўнг кетди. Менинг фикримча, бизнинг бу ерлардан чиқиб кетишимиз уни қайғуга солганди. Шу пайт Омир ишини битириб келганди, мен: «Эй Абу Абдуллоҳ, ҳозиргина Умарнинг раҳмдиллиги ва бизга бўлган қайғусини кўрганингда эди!» – дедим. У: «Уни мусулмон бўлган, деб умид қиляпсанми?» – деди. Мен: «Ҳа», – дедим. У: «Сен кўрган одам то эшаги Ис­ломни қабул қилмагунча, Исломни қабул қилмайди», – деди. У бу сўзни Умарнинг Исломга нисбатан шафқатсизлиги ва қўполлиги са­бабли умидсизланиб айтган эди».