Умайя ибн Халаф ибн Ваҳб ибн Ҳузофа ибн Жумаҳ қачон Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни кўрса, масхара қилиб, орқаларидан ғийбат этарди. Аллоҳ у ҳақида шундай оят туширди: «(Кишилар ортидан) ғийбат қилувчи, (олдида) масхара қилувчи ҳар бир кимсанинг ҳолига вой! Қайсики, у мол-дунёни йиғиб, уни санагани санаган ва моли (бойлиги) уни абадий қолдиради, деб ўйлайдиган кимсадир. Йўқ! Қасамки, албатта, у «Ҳутама»га ташланур! (Эй, инсон!) «Ҳутама» нима эканлигини сенга не ҳам англатур?! (У) ёқиб қўйилган Аллоҳнинг бир оловидирки, (у баданларни тешиб ўтиб) юракларга қадар етур. Албатта, у (олов) уларни қамраб олувчидир. (Ўзлари) узун устунларда (занжирбанд) бўлурлар»159.
Ибн Ҳишом: ҳумаза деб, бир кишини очиқдан-очиқ ҳақоратлаш, унга кўз орқали имо-ишора этиш ва кўз қисиш билан ғийбат қилишга айтилади. Лумаза эса инсонларни яширин тарзда айблаб, уларга азият етказишдир.
