Усмон ибн Мазъуннинг ал-Валид ҳимоясини рад этиши

Ибн Исҳоқ: менга Солиҳ ибн Иброҳим ибн Абдураҳмон ибн Авф, Усмондан ривоят қилган кишидан шундай келтиради: Усмон ибн Мазъун Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларининг танг аҳволда яшаб туриб, ўзининг Валид ибн ал-Муғира ҳимояси остида хотиржам юрганини кўргач, ўзига ўзи шундай деди: «Аллоҳга қасамки, сафдошларим ва дин биродарларим Аллоҳ йўлида қийинчилик ва бало-мусибатларга гирифтор бўлишса-ю, менинг ширк аҳлидан бир кишининг ҳимояси остида омонда юришим татимайди». Шу заҳоти Валид ибн ал-Муғиранинг олдига бориб: «Эй Абу  Абдушшамс! Зимма (ҳимоя)нгнинг вақти тугади, ҳимоянгни ўзингга қайтариб бердим», – деди. Ал-Валид ундан: «Нима бўлди, эй биродаримнинг ўғли? Балки, қавмимдан би­ронтаси сенга азият бергандир?» – дея сўради. Усмон эса: «Асло, лекин мен Аллоҳнинг ҳимоясида бўлсам, таскин топаман, ундан бошқасининг ҳимоясини хоҳламайман», – деди. Шунда ал-Валид: «Ундай бўлса масжид (Каъба)га бориб мен сенга ҳимоямни ўша ерда ошкора эълон қилиб берганимдек, сен ҳам ошкора тарзда қайтариб бер», – деди. Ровий (ривоят давомида) деди: «Иккиси ҳам дарҳол мас­жид сари йўл олишди. Ал-Валид у ердагиларга қарата: «Бу Усмон­дир, менга ҳимоямни қайтариб бериш учун келди», – деди. Усмон ҳам: «Ал-Валид тўғри айтди, мен унинг ҳимоя борасида карамли ва вафоли эканини кўрдим, лекин мен Аллоҳдан ўзгага сиғинмасликни хоҳладим ва унинг ҳимоясини ўзига қайтариб бердим», – деди. Кей­ин эса Усмон ва Лабид ибн Рабиъа ибн Молик ибн Жаъфар ибн Ки­лоб биргаликда Қурайшнинг бир йиғинига боришди ва Лабид у ерда шеър ўқиди. Усмон ҳам ўша ерда эди. Лабид:

Огоҳ бўлингким, Аллоҳдан ўзга барча нарса ботилдир, ундан ўзгаси ботил...

Буни эшитган Усмон «Тўғри айтдинг», дея тасдиқлади. Шундан сўнг шеърнинг иккинчи мисрасини ўқиган Лабид:

Ҳар бир неъмат, шубҳасиз, заволга юз тутар, бешак заволга... деди.

Шунда Усмон унга: «Ёлғон айтдинг, жаннат неъмати завол топмай­ди», дея эътироз билдирди. Шунда Лабид ибн Рабиъа: «Эй Қурайш жамоаси, Аллоҳга қасамки, орангиздаги (бу одам) азият кўрмаётган эди. Бундай ҳолат сизда қачон юзага келган (яъни ҳимоясиз одам бун­дай юрган) эди?» – деди. Шундан сўнг ўтирганлардан бири туриб: «Бу одам у (Муҳаммад) билан бирга бўлган ва динимиздан чиққанлардан биридир. Унинг бу сўзига асло эътибор берманг», – деди. Усмон унга жавоб қайтарган эди, зиддият кучайиб кетди ва ҳалиги одам уриб унинг кўзини кўкартириб қўйди. Бу пайтда Валид ибн ал-Муғира Усмоннинг бошига не тушганини яқиндан кузатиб турарди. У Усмон­га қарата: «Аллоҳга қасамки, эй биродаримнинг ўғли, (гапимга кир­ганингда) кўзинг кўкармаган ва сен ҳимоямда бўлардинг», – деди. (Ровий) деди: «Бунга жавобан Усмон: «Асло, Аллоҳга қасамки, шу лаҳзада соғ кўзим Аллоҳ йўлида жароҳат олган шеригига тушган му­сибатга муҳтождир. Мен ҳозир сендан кучлироқ ва қудратлироқ Зот (Аллоҳ)нинг ҳимоясидаман, эй Абу  Абдушшамс», – деди. Буни эшит­ган ал-Валид унга: «Биродарим, ҳалиям бўлса ўша эски ҳимоямга қайт», – деди. Лекин бунга Усмон «Йўқ» дея рад жавоби берди.