«Яна улар: «Унга (Муҳаммадга гувоҳлик бериш учун) бирор фаришта тушса эди», дейишди» оятининг нозил бўлиши

Ибн Исҳоқ: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўз қавмларини Исломга даъват этиб, Аллоҳнинг динини уларга етказдилар. Замъа ибн ал-Асвад, ан-Назр ибн ал-Ҳорис, ал-Асвад ибн Абду Яғус, Убай ибн Халаф, Ос ибн Во­иллар у Зотга: «Эй Муҳаммад! Ёнингда халққа сенинг номингдан га­пирадиган ва сен билан бирга кўринадиган битта фаришта бўлганида эди», дейишди. Шунда Аллоҳ бу талабга жавобан шу оятни туширди: «Яна улар: «Унга (Муҳаммадга гувоҳлик бериш учун) бирор фариш­та тушса эди», – дедилар. Агар фаришта туширсак, иш ҳал бўлиб, сўнгра уларга муҳлат берилмас эди. Борди-ю уни (Пайғамбарни) фаришта қилганимизда ҳам, уни эркак (киши суратида) қилган

ва уларга шубҳали бўлган нарсани (яна) шубҳалилигича қол-дирган бўлардик»191.