Карвон аҳли муҳожирларни кўриб қўрқиб кетди. Чунки уларга яқин жойда эди. шунда Уккоша ибн Миҳсан уларга кўринди (ўшанда унинг сочи қирилган эди). Улар Уккошани кўриб: «Қўрқманглар, булар умра қилувчилар экан, сизларга тегишмайди!» – дейишди. Ражаб ойининг охирги куни эди, муҳожирлар бу қавмни нима қилиш кераклиги хусусида маслаҳат қила туриб: «Аллоҳга қасамки, агар бу кеча уларга тегмасак, уруш ҳаром бўлган ойга кириб қоламиз, у ҳолда уларга ҳеч нарса қила олмаймиз, агар ўлдирсак, «ҳаром» (уруш ҳаром қилинган) ойда ўлдирган бўламиз», дея иккиланиб, улар олдига боришга чўчиб туришди. Сўнг ўзларида шижоат топиб, улардан кимга қодир бўлса уни ўлдириб, молларини ўзлари билан олиб кетишга келишишди. Шундан сўнг Воқид ибн Абдуллоҳ ат-Таймий Амр ибн Ҳадрамийга ўқ отиб, уни ўлдирди, Усмон ибн Абдуллоҳ билан Ҳакам ибн Кайсон асир олинди, Навфал ибн Абдуллоҳ эса қочиб кетди. Абдуллоҳ ибн Жаҳш ва шериклари карвон ва асирлар билан Мадинага – Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига қайтиб келишди.
Абдуллоҳ ибн Жаҳшнинг оиласидан баъзиларининг айтишича, Абдуллоҳ асҳобларига қўлга киритилган ўлжанинг бешдан бири Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга тегишли эканлигини айтиб, шунча улушни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга ажратиб, қолганларини шериклари ўртасида тақсим қилди. Бу Аллоҳ таоло ўлжанинг бешдан бирини фарз қилишидан олдин эди.
Ибн Исҳоқ: улар Мадинага келишгач, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Мен сизларга «ҳаром» ойида урушишни буюрмаган эдим», – дедилар ва карвон ҳамда асирларни Худо йўлида тарқатиб юбориш мақсадида ушлаб турдилар, ўзлари ҳам ундан бирор нарса олишдан бош тортдилар. Улар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан бу сўзларни эшитгач, тарвузлари қўлтиқларидан тушиб, ҳалок бўлдик, деб ўйлашди. Маккада эса Қурайш: «Муҳаммад ва унинг асҳоблари «ҳаром» ойини ҳалол санаб, қон тўкишди, молларни тортиб олишди, кишиларни асир олишди», дея таъна қила бошлашди. Маккадаги мусулмонлар уларни рад қилиб: «Бу воқеа шаъбон ойида бўлди-ку», – дейишар эди.
