Ибн Исҳоқ: Бани Саламалик бир кишидан менга ривоят қилиш-ларича, Хаббоб ибн Мунзир ибн Жамуҳ: «Эй Аллоҳнинг элчиси соллаллоҳу алайҳи васаллам! Бу жойимизга Аллоҳ туширдими? Агар шундай бўлса, бу ердан олдинга ҳам, орқага ҳам жилмаймиз ёки ўзингизнинг фикрингиз, уруш ҳийласими?» – деб сўради. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу менинг фикрим, уруш ҳийласи», – дедилар. Шунда Хаббоб: «Ундай бўлса, ё Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам, бу маъқул жой эмас. Одамлар билан қавмга энг яқин қудуқ ёнига тушайлик. Ўша қудуқдан бошқа барча қудуқларнинг сувини қурутамиз, у ерга эса ҳовуз қилиб, сув билан тўлдирамиз. Қавм билан жанг қилганимизда бизда сув бўлади, уларда бўлмайди», – деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Яхши фикр айтдинг», – дедилар ва барчалари туриб ўша ерга жўнашди. Юришда давом этиб, қавмга энг яқин қудуқ олдида тушдилар, сўнг қудуқларни қуритишга буюрдилар. Ўзлари тушган қудуқ атрофига ҳовуз қилиб, уни сувга тўлдириб, идишларини унга ташлаб қўйдилар.
