Ибн Исҳоқ: менга Абдуллоҳ ибн Абу Бакр айтди: «Саъд ибн Муоз: «Эй Аллоҳнинг Пайғамбари! Сизга чодир қуриб берайлик, у ерга отларингизни тайёрлаб қўямиз, сўнг душманга ҳужум қиламиз. Агар Аллоҳ бизни азиз қилиб, душман устидан ғалаба қозонсак, бизни хурсанд қиладиган иш бўлади, аксинча бўлса, отингизга минасиз ва ортимиздаги халқ олдига етиб оласиз. Зеро, ортимизда, эй Аллоҳнинг Пайғамбари, шундай қавм қолдики, улар сизни биздан ҳам яхши кўришади. Агар урушга йўлиқасиз деб ўйлаганларида орқада қолмаган ва Аллоҳ улар сабабли сизни ҳимоя қилган ва сиз билан бирга жанг қилишган бўлар эди!» – деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга раҳмат айтиб, хайрли дуо қилдилар. Сўнг чодир қурилиб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унинг ичида қўним топдилар.
