Ибн Исҳоқ: менга Абу Исҳоқ ибн Ясор ва бошқа аҳли илмлар ансорларнинг қарияларидан ривоят қилиб, дедилар: «Қавм ўрнашиб олгач, Умайр ибн Ваҳб ал-Жумаҳийни Муҳаммад саҳобалари сонини аниқлаб келинглар», – деб жўнатишди. У оти билан аскарлар атрофини айланиб қайтди ва: «Уч юз атрофида ё озгина камроқ, ё кўпроқ. Бироқ мени бироз кутинглар, уларнинг пистирмаси борми ёки мадад кучи келмаяптими, билиб келаман», – деди. Сўнг водийга тушиб узоқларга бориб, ҳеч нарса кўрмай қайтиб келди ва уларга: «Ҳеч нарса топмадим, лекин эй Қурайш жамоаси, шундай балони кўрдимки, аниқ ўлимни олиб келаётган туялар, шиддатли ўлим келтираётган қавм: уларда на ҳимоя, на бошпана бор, фақат қилич кўтариб олганлар. Аллоҳга қасамки, улардан бир киши сизлардан бир кишини ўлдирмагунча ўлмайди. модомики, уларнинг сонича сизлардан ҳалок бўлар экан, бундан кейин яшашнинг қизиғи йўқ. Ўйлаб кўринг!» – деди.
Ҳаким ибн Ҳизом буни эшитгач, одамларни оралаб Утба ибн Рабиъанинг олдига борди ва: «Эй Абулвалид! Сен Қурайшнинг каттаси ва саййидисан. Барча сенга итоат қилади. Замон тургунча сени яхшилик билан ёд этиб туришларини хоҳлайсанми?» – деди. Утба: «Нима экан у, эй Ҳаким?» – деб сўради. Ҳаким: «Одамларни қайтариб олиб кетгин-да, иттифоқдошинг Амр ибн Ҳадрамийнинг ишини ўз бўйнингга ол! (хунини ўзинг тўла)», – деди. Утба: «Сен гувоҳсан, худди шундай қиламан. ахир у менинг иттифоқдошим, товони ва йўқотган моли менинг зиммамда. Ҳанзалийянинг ўғли олдига бор (ибн Ҳишом: Ҳанзалийя Абу Жаҳлнинг онаси, у Бани Наҳшал ибн Дорим ибн Молик ибн Ҳанзала ибн Молик ибн Зайд Манот ибн тамимлик Асмо бинт Махрамадир). Мен ўша Абу Жаҳлнигина кўндира олмаймиз, деб қўрқаман», – деди.
Сўнг Утба ибн Рабиъа туриб: «Эй Қурайш жамоаси! Аллоҳга қасамки, сизлар Муҳаммад ва унинг саҳобаларига йўлиқишингиз билан ҳеч нарсага эриша олмайсиз. Агар ҳужум қилсангиз, одамлар ё амакисининг ўғли, ё тоғасининг ўғли, ёки ўз оиласидан бирон кишининг ўлимига сабабчи бўлганлиги боис бир-бирларига тик қарай олмайдилар. Қайтиб кетинглар-да, Муҳаммадни бошқа арабларга қўйиб беринглар. Бошқалар ундан ғолиб келса, сиз хоҳлагандек бўлади. Аксинча бўлса, сиз унинг тарафидан ҳеч қандай таънага қолмайсиз», – деди.
Ҳаким яна деди: «Кейин Абу Жаҳлнинг олдига бордим. У совутини ғилофидан чиқариб, тайёрлаётган эди. Мен унга: Эй Абул Ҳакам! Утба мени олдингга фалон-фалон гапни етказишим учун юборди», – деб, у айтган гапларни айтдим. У: «Аллоҳга қасамки, у Муҳаммад ва унинг саҳобаларини кўриб, қўрқиб кетибди. Йўқ! Аллоҳга қасамки, Аллоҳ биз билан Муҳаммад ўртасини очиқ қилмагунича қайтиб кетмаймиз. Утба бекорга айтмаган, чунки у Муҳаммад ва саҳобалари яксон қилинишини билади, уларнинг орасида эса унинг ўғли бор. Ўғлини ҳам ҳалок қилиб қўйишингиздан қўрқяпти», – деди. Сўнг Омир ибн Ҳадрамийга одам юбориб: «Мана бу иттифоқдошинг одамлари билан қайтиб кетмоқчи. Қасос ўтидан кўзинг ёниб турибди. Тур, келишув ҳамда укангнинг ўлими ҳақида жар сол», – деди. Шунда Омир ибн Ҳадрамий: «Амр учун! Амр учун!» – деб қичқира бошлади. Натижада уруш шижоати кучайиб, одамлар жунбушга келди. Кўзлаб турган ёмонликларини қилиш имкониятига эга бўлишди, энг асосийси у Утба чақираётган фикрни бузиб юборди».
Абу Жаҳлнинг «Қўрқиб кетди», деган сўзи Утбага етиб борганида у: «Ким қўрққанини тезда билиб олади: менми ёки уми?» – деди. Сўнг бошига кийиб олиш учун дубулға қидирди. Бошининг катталигидан аскарлар ичида унга сиғадиган дубулғани топа олмай бир матони бошига салла қилиб ўраб олди.
