Ибн Исҳоқ: менга Муҳаммад ибн Жаъфар ибн Зубайр Урва ибн Зубайрдан сўзлаб беришича, Бадрда қурайшликлар бошига тушган мусибатдан бир оз кейин Умайр ибн Ваҳб ал-Жумаҳий Сафвон ибн Умайя билан ал-Ҳижрда ўтириб қолишди. Умайр Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Маккадалик пайтларида, у Зотга ва саҳобаларга кўп азият етказ­ган қурайш шайтонларидан бири эди. Унинг ўғли Ваҳб ибн Умайр Бадр асирлари орасида эди (ибн Ҳишом: Уни Бани Зурайқлик Ри­фоъа ибн Рофиъ асирга олган). У қудуққа ташланганлар ва уларнинг аламли ҳолатларини эслаб ўтди. Шунда Сафвон: «Аллоҳга қасамки, улардан кейин яшашнинг ҳам қизиғи қолмади», – деди. Шунда Умайр унга қараб: «Тўғри, Аллоҳга қасамки, агар қарзим бўлмаганида ва оиламнинг мендан кейин ночор қолишидан қўрқмаганимда эди, албатта, отга миниб, Муҳаммаднинг олдига бориб, уни ўлдирган бўлар эдим. Бунинг учун менда бир баҳона ҳам бор: ўғлим уларнинг қўлида асир», – деди. сафвон дарҳол фурсатдан фойдаланиб: «Қарзинг менинг зиммамда, мен уни тўлайман. Оиланг менинг оилам би­лан, токи тирик эканлар, мен улардан хабар олиб тураман. Қўлимдан келганча ночор қолдирмайман», – деди. Умайр: «Ундай бўлса, бу ҳақида ҳеч ким билмасин, мен аҳдимни бажараман», – деди.

Умайр қилич келтиришни буюрди ва уни чархлаб, заҳарлади-да, тўғри Мадинага йўл олди. Мадинага етиб келганида, Умар ибн Хаттоб бир неча мусулмонлар билан бирга Бадр жанги ҳақида суҳбатлашиб, Аллоҳнинг уларга берган ғалабаси ва душманга кўрсатган кулфатлари ҳақида суҳбат қуриб ўтирган эди. Умар масжид эшиги олдида Умайр ибн Ваҳбни қилич осиб олган ҳолда чўкка тушиб ўтирганини кўриб қолди-да: «Бу ит Аллоҳнинг душмани Умайр ибн Ваҳб-ку! Аллоҳга қасамки, у ёмон ниятда келган бўлса керак. Бизнинг ўртамизни буз­ган ва Бадр куни қавмга биз ҳақимизда хабар берган мана шу!%