Сўнгра Абу Суфён: «Эй қурайшликлар! Аллоҳга қасамки, сизлар доимий яшаш жойида эмассиз, отлар ва туялар ҳалок бўлмоқда. Бани Қурайза бизга хилоф қилди, улардан нохуш хабар келди. Кўриб турганингиздек, қаттиқ шамолга мубтало бўлдик. Бизнинг на қозонимиз тинч турибди, на оловимиз ёнмоқда ва на чодиримиз турибди. Бу ердан қайтинг, мен ҳам бу ердан қайтяпман», – деди. Сўнг туясининг олдига борди, туя боғланган эди. У туяга ўтириб, бир зарба урган эди, туя сакраб турди. Аллоҳга қасамки, у туясини тик турганидан кейингина бўшатди. Агар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга: «Олдимга келгунингча бирор иш қилма!» – демаганларида, камондан ўқ отиб уни ўлдирган бўлардим», – деди.
Ҳузайфа деди: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига қайтиб келганимда, у Зот аёлларидан бирининг кийимини устларига ёпиб намоз ўқиётган эдилар. Мени кўрганларида ёнларига тортиб, кўйлакнинг бир тарафини устимга ташладилар. Сўнг рукуъ ва сажда қилиб, салом бердилар. Кейин мен у Зотга хабарни етказдим. Қурайшнинг қилган ишини эшитгач, ғатафонликлар ҳам ўз ўлкаларига қайтиб кетишди.
